Ebeveynin Kendine Bakışı

Ebeveynlerin çocuk büyürken nelere dikkat etmesi gerektiği, neleri yapıp neleri yapmadıklarında daha iyi sonuçlar alacakları, yeterince iyi ebeveyn olup olmadıkları gibi konularda pek çok görüş, yazı ve değerlendirme bulunabilir. Her ebeveynin çocukla olan ilişkisine kendi yaşantısı üzerinden bakmak gerekir. Her anne/baba ve çocuk özeldir, bu sebeple genellemelere dayalı çıkarımlarda ve tavsiyelerde bulunmak doğru değildir.

Bazen sadece çocuğa odaklanmak çocuğun iyi olma hali için elzem olan ebeveyn ruh sağlığını gözden kaçırmaya neden olabilir. Bu durum kimi zaman ebeveynin kendi ebeveynliği üzerinden suçlayıcı söylemler üretilmesine de meydan bırakır. Suçlu hissetmenin ebeveyne motivasyon sağlayacağı inancı yanlıştır. Aksine ebeveynin kendi suçluluk hissiyatı ile mücadelesi çocuğa zihninde yer ayırmakta daha da zorlanmasına sebep olur. Dahası, kişinin kendine acı çektiren ve hem zihinsel hem de bedensel olarak yıpratıcı bir sürece dönüşür. Bu sebeple suçlamanın ne ebeveyn ne de çocuk için bir faydası vardır.

Çocuğun ebeveynin zihninde alan kapladığı unutulmamalıdır. Ebeveynin çocuğu düşünmesi, ihtiyaçlarını görebilmesi ve zihin süreçleri hakkında tahminler yapabilmesi ebeveyn için enerji ve çaba gerektiren süreçlerdir.

Ebeveynlerin birbiri ile yaşadığı çatışmalar, bireysel yaşamlarındaki zorlayıcı deneyimler, kendi ebeveynleriyle olan ilişkilerinden gelen çözümlenmemiş meseleler, iş hayatında yaşadıkları zorlu süreçler ve daha pek çok zorluk ebeveynin zihninde yer kaplar. Zihni diğer meşguliyet ve stres veren süreçlerin etkisinden arındırmak, çevrenin yükünü hafifletmek ve çocuğa alan açmak elbette ki kolay bir iş değildir. Dış faktörleri değiştirmek her ne kadar zor olabilse de kişi üzerindeki etkilerini azaltmak adına baş etme yöntemleri geliştirmek fayda sağlar.

Kendi ebeveynlerimizle olan ilişkilerimizden gelen ve güncel ilişkilerimizi olumsuz etkileyebilecek davranışlarımızın farkına varmak da çocuğa olan yaklaşımımız konusunda farkındalık kazandırır.